Έχω χάσει δεκα χρόνια από τη ζωή μου. Τη μια κερδίζουμε τα εδάφη και μετά από λίγες μέρες μας λένε να πάμε πίσω. Περνούν δέκα μέρες και πάλι από την αρχή. Φεύγω για το σπίτι γιατί επήλθε συμφωνία και μετά από 2 μήνες πάλι στο μέτωπο για να κερδίσουμε τα χαμένα. Δεν γίνεται δουλειά έτσι. Νιώθω οτι μας κοροιδεύουν. Τα παιχνίδια των πολιτικών είναι έτσι, εμείς τί φταίμε, δεν ξέρω το μυαλό μου νιώθει θολό.
Είμαι 35, πως έφτασα εδώ. Πέρασαν δεκά χρόνια, χαμένα. Πως μπορείς να ζήσεις με την απόγνωση γνωρίζοντας οτι έχασες όχι μόνο την πατριδα σου αλλά και τη ζωή σου. Ποιός θα σου πληρώσει αυτά τα δέκα χρόνια, άραγε πόσο αξίζουν, δέκα εκ., είκοσι εκ.
Παρόλα αυτά έγω είμαι φτωχός και δεν είναι τα λεφτά είναι οι στιγμές που είναι λίγες. Έχω τη γνώση και τις εμπειρίες ενός πολέμου και όχι της ηλικίας μου.
Σκατά, μάλλον δε θα τους ψηφίσω.
Έτσι και αλλιώς πάλι θα με κλέψουν και αυτή τη φορά θα μου κλέψουν τα όνειρα και όχι την πατρίδα.
Τα όνειρα όμως είναι μόνο δικά μου, όταν θα ξυπνήσετε ελάτε να με βρείτε...
Για τους νέους όλου του κόσμου.
No comments:
Post a Comment