Δυστυχώς όχι...

Δυστυχώς δεν ήμουνα ποτέ η ιδιαίτερα καλλιτεχνική φλέβα στη ζωή μου και όση έχω αναλώνεται στη γνώμη που έχω για αυτά που ακούω, διαβάζω και βλέπω από τον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο.
Ίσως η αριστερή πλευρά του εγκεφάλου μου να μη βλέπει καλά τη δεξιά αλλά σίγουρα τουλάχιστον ξέρει οτι υπάρχει.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο και όλους εκεί έξω. Πάντα με λύπιζε το γεγονός οτι υπάρχουν συνάθρωποι μας που όσα θαύματα και αν δούν θα τα δούν ως συμπτώσεις, ως τυχαία δηλαδή γεγονότα που απλά έγιναν μέσα σε όλα στη ζωή τους. Άντε και ας πούμε οτι αυτοί έχουν δίκιο και όχι εγώ ή εύχομαι εσείς, ένα θέλω να ρωτήσω...Που βρίσκεται έτσι η ελπίδα τους και που η ομορφιά της ζωής τους, που το γέλιο και ίσως που το κλάμα τους.
Μπορεί να μη "μεγαλώσω" και να μη ηρεμήσω "ποτέ", εύχομαι, όπως μου είμαι κάποτε ο Τάκης, αλλά όταν θα κατεβαίνω τον κατηφορό μου είμαι από τώρα σίγουρος οτι ο ήλιος θα βγαίνει κάθε πρωϊ και το χέρι θα είναι εκεί να με σηκώσει όταν θα πέφτω, κατα τον Πάτερ Γεννάδιο.
Αλλιώς που είναι και πού θα βρώ, και εσείς, το ....... στη ζωή!!!
Δεν έχει γούστο αλλιώς.

Αφιερωμένο στον Ιωάννη Φαχουρίδη τον νεότερο, που ευτυχώς μέχρι τώρα έχει το μυαλό που θα ήθελαν να έχουν δέκα ενήλικες άνδρες.

"Walk the Walk"

το i pod με αποζημιώνει με τα παρακάτω:

Paris Sunrise #7 - Ben Harper & The Innocent Criminals
Charmer - Kings Of Leon
C'est la vie - Greg Lake
Into The Deep - Kula Shaker
Without You - Kubb
My People - Angie Stone
Dare - Gorillaz

Και εγώ σας ευχαριστώ με την παρακάτω:

"Απλά Μαθηματικά" Θεσσαλονίκη 06/03/2008