ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΑΝΝΗ...

Σήμερα διάβασα τα σχόλια αρκετών για το σταμάτημα των εκπομπών του Γιάννη Πετρίδη και μπορώ να πω οτι ο καθένας από την πλευρά του έχει τα δίκια του.

Ναι είναι ένας μύθος και θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί διαφορετικά.

Ναι είναι δυστυχώς ένας από τους συμβασιούχους και θα ήταν αδικία ως προ τους άλλους.

Ναι σίγουρα δεν έχει πρόβλημα οικονομικό ή διαβίωσης.

Ναι είναι επίσης σίγουρο οτι θα βρει δουλειά όπου θέλει.

Παρόλα αυτά με λυπεί το γεγονός οτι μια σταθερά της ζωής μου και χιλιάδων άλλων δε θα είναι εκεί.

Μπορεί να μη τον άκουγα κάθε μέρα αλλά ήξερα οτι έιναι εκεί, ακόμα και αν ήταν για διαφωνήσω για τις λίστες του στο τέλος του χρόνου.

Επίσης με λυπεί το γεγονός οτι τελικά μέσα στο χάος της "κρίσης" αυτοί που την πληρώνουν είναι αυτοί που μας κάνουν να ονειρευόμαστε.

Και αυτό για μένα είναι Οτι πιο επικίνδυνο. Γιατί όταν αυτές οι φωνές δε θα υπάρχουν τότε όλα θα είναι ίδια και μουντά.

Τον Πετρίδη δε τον γνώρισα πότε από κόντα αλλά δε θα ξεχάσω οτι στο ROCKWAVE στη Φρεατίδα το 1998 στον Πειραιά την ώρα που έπαιζε μια από τις μπάντες ο κόσμος μόλις τον είδε πίσω από την σκηνή να παρακολουθεί,
αντί να βλέπει το show φώναζε και έβγαζε φωτογραφίες
τον Γιάννη.

ΥΓ: Νιώθω επίσης απεριόριστο σεβασμό για αυτόν που όταν το 1991 ένα παιδί 19 έτων από την επαρχία του ζήτησε μια συνεντεύξη για ένα απλό τοπικό και άγνωστο ραδιόφωνο με όπλο μόνο την αγάπη του για την μουσική, ο Γιάννης Πετρίδης εκτιμώντας την Αγάπη αυτή, του παραχώρησε μια ωριαία συνέντευξη και ίσως μια από τις μεγαλύτερες που έχει δώσει ποτέ!!!
κάνοντας εκείνο το παιδί ευτυχισμένο...