'Οταν ήμουνα στο σχολείο η Τετάρτη ήταν πάντα η πιο δύσκολη μέρα, δεν ξέρω γιατί αλλά το πρόγραμμα μας ήταν πάντα φορτωμένο. Με το που έμπαινε η Πέμπτη λέγαμε οτι τελείωσε η εβδομάδα.
Μετά από χρόνια το ίδιο συναίσθημα έιχα και έχω με τη δουλειά. Όσο και δύσκολη και αν είναι η μέρα λέω οτι τουλάχιστον τελειώνει η εβδομάδα.
Νιώθω καμιά φορά οτι έτσι χάνονται 2 τουλάχιστον παραγωγικές μέρες. Δεν ξέρω πια προσμονή μας οδηγεί να βάζουμε σε πρόγραμμα την καθημερινότητα μας, έχω έρθει όμως σο συμπέρασμα ορι δε με οφελεί πνευματικά.
Θα ήθελα να νιώσω οτι κάθε μέρα είναι μια δικαιολογιά για κάτι σημαντικό. Κάποιες φορές το νιώθω με το διαδίκτυο. Φεύγω για παράδειγμα από ένα βαρετό Σαββατόβραδο, πάω σπίτι και σκέφτομαι οτι κάπου στον κόσμο έιναι μέρα και τα πράγματα τρέχουν με κανονικές ταχύτητες.
Άλλες πάλι φορές πιστεύω οτι ο ηλεκτρισμός μας καθιστά σκλάβους και οτι οι ινδιάνοι έιχαν δίκιο που καθόριζαν τις εργασίες τους με την ανατολή και τη δύση του ήλιου. Γεγονός είναι οτι αυτοί δεν κατάλαβαν ποτέ την αδυναμιά του λευκού ανθρώπου για τον καθορισμό της ώρας.
Ο χρόνος είναι μια διάσταση σημαντική για τον σύγχρονο άνθρωπο και ίσως στο μέλλον όταν θα πάμε βόλτα στα άστρα τότε να είναι ακόμα πιο σημαντικός. Ίσως πάλι τότε να μην έχει καμιά παρά την απολύτως πραγματική του σημασία.
Ότι απλά ρέει όπως όλα τα πράγματα στη φύση και το να τον καταγράφουμε μας κάνει να χάνουμε τις στιγμές και την αιωνιότητα.
Τραγούδι οδηγός: in the year 2525
No comments:
Post a Comment