Πονάνε τα εγκεφαλικά μου κύταρα

Τα σαγόνια των ερπετών είναι δυνατά. Τα σαγόνια του καρχαρία είναι κοφτερά. Τα σαγόνια λιονταριών είναι αδηφάγα.
Τα σαγόνια των δίποδων θυκλαστικών του γένος Homo Sapiens είναι κακόβουλα.
Η τρομερή διαφορά είναι οτι όλα τα ζώα τρώνε για να επιβιώσουν οι άνθρωποι τρώνε για να πληγώσουν.
Το υπέρτατο και κυρίως βλακώδες γεύμα των ανθρώπων έχει να κάνει με τα στερημένα πρωτόγονα ένστικτα τους.
Σε έναν άλλο, ίσως πιο αγνό κόσμο θα μας έτρωγαν τα ευγενή τετράποδα. Τώρα η μόνη μου ελπίδα είναι οτι θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια σας. Και ελπίζω σύντομα.

Δεν υπάρχει σωτηρία για τη βλακεία σας και σύντομα θα το καταλάβατε μια και καλή. Μην ελπίζετε σε θαύμα και σωτηρία. Το πυρ θα είναι χειρότερο από οτι έχετε ποτέ φανταστεί.
Το συγνώμη σας δεν είμαι και πολύ σίγουρος οτι θα γίνει δεχτό και θα γονατίσετε στα τέσσερα παρακάλοντας για το αυτονόητο.
Όταν θα νιώθετε τη ζέστη πίσω στα οπίσθια σας να είστε σίγουροι μόνο για ένα, το κλάμα δε θα σας σώσει.

Έχουν αρχίσει να πονάνε τα εγκεφαλικά μου κύταρα από την απόγνωση που μου δημιουργείτε και ίσως να φαίνεται εκτός χρόνου το κείμενο μου αλλά ο χρόνος είναι κάτι σχετικό στα δευτερόλεπτα της δημιουργίας.

Η βροχερή μέρα με τους βάναυσους κεραυνούς θα κάψουν το χαμένο σας τομάρι και θα σας οδηγήσουν στο προφανές....

Θα αλλάξει η κακία, η ημιμάθεια και η πασίγνωστη κουτοπονηριά σας; ... Νομίζω πως όχι και μακάρι να βγώ ψεύτης.

ΥΓ: Όσοι από εσας με γνωρίζετε μη προσπαθήσετε να βρείτε γραμμική συνέχεια στο λογισμό μου.
Τα πράγματα είναι σχεδόν πάντα συνειρμικά και κυρίως ποτέ όπως φαίνονται ή όπως τα νομίζετε.
Βασικό πρόβλημα είναι οτι δε γνωρίζετε όλα τα δεδόμενα και ας μου επιτρέψετε να τα κρατήσω για τον εαυτό μου.
Σας είναι πραγματικά αδιάφορα.
Αν κάτι θέλετε να κρατήσετε είναι το ακόλουθο.

"Θυμηθείτε όταν είσασταν παιδιά και όλα ήταν ξεκάθαρα και τότε ίσως και εσείς και εγώ να ξυπνήσουμε και να αρχίσουμε να κάνουμε πάλι όνειρα και όχι προσπάθειες για να βγούμε από την ομίχλη και την καταχνιά."