ΠΕΝΤΕ ΒΗΜΑΤΑ, ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ

Δεν είχα διάθεση ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι,
το ξυπνητήρι πάλι έδειχνε 7 και μισή, η ώρα που θα έπρεπε να κτυπήσω την κάρτα μου, αλλά εγώ ήμουν ακόμα στο κρεβάτι, άπλυτος, κουρασμένος, αξύριστος και καταιδρωμένος από τα όνειρα της νύχτας που πέρασε.
Ένα τρελό βουητό από ακατανόμαστες λέξεις κάτι σαν ρυθμός έπαιζε συνεχόμενα στο μυαλό μου καθώς με απροθυμία έκανα πως ετοιμαζόμουνα για την ανιαρή καθημερινότητα μου.
Έβγαλα το σκουλαρίκι, έβαλα το παλιό μπλέ μπουφάν μου και τα καφέ παπούτσια και βρέθηκα στο ανσανσέρ κοιτώντας τα αχτένιστα - και πάλι -μαλλιά μου.
Βγήκα στο μουντό και παγωμένο πρωινό ανάβοντας το τελευταίο τσιγάρο απο το βραδινό πακετό και ανέβηκα την ανηφόρα του φαχουράντε που θα με οδηγούσε στο γραφείο.
Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν και ήταν μόλις 8 το πρωί.
Σκέφτηκα το ρυθμό που συνέχιζε να κτυπάει στο κεφάλι μου
και σιγοτραγούδησα
Oh my God i can't believe it....
Άντε πέντε βήματα ακόμα είπα στο εαυτό μου για να τον βοηθήσω να φτάσει στο τέλος της ανηφοριάς,
ευτυχώς σήμερα είναι Παρασκευή σκέφτηκα με προσμονή
καθώς άνοιξα και πάλι πρώτος την πόρτα...